Logos

“Die Woord, deur wie ons God leer ken, was reg aan die begin reeds daar. Die Woord was by God en die Woord was God.” (Joh 1:1-14 – Die Boodskap) Wat ‘n vreemde manier om die boek te begin. Ander as bv Matteus en Lukas wat begin met Jesus se menslike geslagsregister, begin Johannes baie verder terug!

Die Woord, die Logos was aan die begin daar, en die Logos was God.  Hoe verstaan ons dit??

Die woord “Logos” wat in Afrikaans met “Woord” vertaal word het eintlik ‘n baie dieper betekenis as net “woord”. Dit kan eintlik beter vertaal word as “storie” of “stem”. So eintlik kan ons hierdie eerste vers ook vertaal as “in die begin was die Stem daar”, of “in die begin was God se storie, se verhaal, daar”.

As ‘n mens in die res van die Johannes evangelie kyk, dan maak dit baie sin. Vir Johannes tel wat ons HOOR baie. So herken Maria Jesus eers toe sy Sy stem hoor (Joh 20). Wanneer ons God se stem in Sy Logos hoor, verander ons.

Ons het van die Christelike geloof iets gemaak wat gaan om “Wat GLO jy”, terwyl dit eintlik gaan om “Hoor jy God se stem?” As dit gaan om “glo”, dan verval ons in klomp redenasies en breingimnastiek soos ons mekaar probeer oortuig. Ons moet egter God se stem hoor, dan word Sy Logos werklik vir ons, dan kan ons luister en op ‘n ander manier begin lewe.

In baie huise is dit maklik om te sien wie is eintlik in beheer – dit is die een wat die meeste geraas maak! Dalk is dit ‘n kleuter wat die huishouding regeer deur tantrums en ‘n geskree. By God werk dit anders. In 1 Konings 19 probeer Elia God se stem hoor. Daar was ‘n aardbewing, ‘n geweldige wind, ‘n vuur, maar nie in een van die goed was God se stem nie. God se stem is eers gehoor in ‘n “fluistering in die windstilte” (1 Kon 19:12).

Hier met Kersfees vier ons Johannes se geweldige aanspraak dat die kindjie in die krip God se sagte “fluistering in die windstilte”, God se Logos, is. God wat Sy verhaal met ons voortsit op ‘n byna onwerklike manier. Nie meer die vuurkolom of rookkolom soos met die uittog uit Egipte nie, maar met die sagte fluistering van ‘n kindjie.

‘n Kindjie wat God se diepste kommunikasie met ons word. Die manier waarop God ons na Sy stem laat luister, die manier waarop ons die Logos kan herken en erken.

En dan op ‘n baie betekenisvolle manier. Nie maar net “geestelik” nie. Nee, vers 14 gebruik twee betekenisvolle woorde: Hy het sarks (vlees) geword en eskênôsen (tent opgeslaan) onder ons. Dit beteken dat Hy volledig mens geword het en ’n menslike bestaan aanvaar het.

Nie net vlees geword nie, maar in die vlees iets van God se stem vir ons kom wys het, vir ons laat hoor het. Hy het tent opgeslaan by ons soos God in die tyd van die eksodus in die tabernakel (tent) by Israel teenwoordig was.

Wanneer ons vandag, op Kersdag, voor die Kindjie in die krip buig, buig ons voor die hoë God, die Logos, wat onder ons kom woon het, by ons kom tent opslaan het. Ons buig voor die lewegewende Woord waardeur alles geskep is, steeds onderhou word, en eenmaal voltooi sal word.

Met watter woorde sal ons reageer op God se woord in Jesus Christus? Die enigste gepaste woorde is lofsange en gebede, eerbetoon en verheerliking van God. ‘n Gepaste woord is ook om oor die waarheid van God in Jesus ons geloof in Hom te bely.

(Met erkenning aan “Woord en Fees” en Leonard Sweet)

Een…

Joh 17:20-21: (2014 Direkte vertaling): “Ek bid egter nie net vir hulle nie, maar ook vir dié wat deur hulle woorde in My glo — dat hulle almal een kan wees, net soos U, Vader, in My is en Ek in U; en dat hulle ook in Ons kan wees, sodat die wêreld kan glo dat U My gestuur het.”

In ‘n vorige plasing op hierdiedie blog is ons gevra: “Is ek by God?” Daarna het die vraag gevolg: “Is ek by God deur myself te gee?” Vandag vra Johannes die vraag: “Is ek by God deur eenheid tussen gelowiges te soek?”

Hierdie vraag is deur die eeue ook al baiekeer aangespreek in verskillende Geloofsbelydenisse. Hier is ‘n paar voorbeelde:

Apostoliese Geloofsbelydenis: “Ek glo aan ’n heilige, algemene Christelike kerk, die gemeenskap van die heiliges;”
Geloofsbelydenis van Nicea: “Ons glo aan een, heilige, algemene en apostoliese kerk.”
Belydenis van Belhar (1986): “Ons glo aan een heilige algemene Christelike kerk, die gemeenskap van die heiliges, geroepe uit die ganse menslike geslag.”

Jesus bid vandag vir ons en tree vir ons by die Vader in. Waarvoor bid Hy? Volgens hierdie gedeelte bid Hy vir herstelde verhoudings, vir geneesde mense, vir liefdevolle samesyn. “Vir hulle bid Ek ook! Vader, gee dat hulle in lojaliteit teenoor mekaar soos een man sal saamstaan. Vader, U weet hoe heg en intiem ons verhouding met Mekaar is. Ons belange, denke en dade is totaal een. Gee asseblief dat hulle verhouding onder mekaar en veral met Ons net so heg en intiem sal wees. As die mense in hierdie wLreld sien hoe die gelowiges saamstaan en saamwerk, sal hulle oë daarvoor begin oopgaan dat U My na hulle toe gestuur het.” (17:21 Die Boodskap).

Deur Jesus word ons opgeneem in die lewe van die Heilige Goddelike Familie, Vader, Seun en Gees. Ons word kinders van God. Jesus bid dat die kwaliteit van ons verhoudinge dieselfde liefdevolle gehalte sal hê as die verhouding binne die Drie-eenheid.

Uit ‘n eerlike lees van Joh 17:20-26 kom ons agter dat eenheid vir Jesus belangrik was. Hy bid dat daar eenheid onder sy volgelinge sal wees. Onthou wie is die volgelinge oor wie dit hier gaan. Daar was vissermanne, belastinggaarders, ekstroverte en introverte, ouer en jonger mense asook mans en vroue onder hulle. Een ding kan ons van hierdie volgelinge van Jesus sê: Hulle was nie ‘n groep eenderse mense nie – en tog bid Jesus dat hulle een sal wees.

Miskien dink ons te veel oor eenheid in terme van eendersheid. Ons ken almal die storietjie van die ma wat na haar seun se paradedag gegaan het toe hy as polisie-offisier uitpasseer het. Die jong polisiemanne en vroue het netjies in gelid voor die skare verby marsjeer, maar o wee, die ma se seun was uit pas. “Kan jy glo”, sê sy vir die mense rondom haar, “my seun is die enigste een wat in pas is!”

Vir baie mense is ‘n kolom mense in uniform wat in gelid marsjeer, mooi! Dis volledige eendersheid. Die gevaar is dat ons iets hiervan in die kerk, in ons gemeente soek wanneer ons aan eenheid dink. Dan voel ons goed as almal konformeer na dieselfde kleredrag, dieselfde gebruike en optredes, ensovoorts.

Dis is nie verkeerd om by mekaar aan te pas en te konformeer nie. Ons doen dit in elk geval op baie terreine van ons lewe. Dink maar aan hoe mense elke jaar by nuwe modes aanpas. Die probleem onstaan egter wanneer ons dit begin verwar met gemeente-eenheid en kerkeenheid.

Wanneer dit gebeur, raak die gemeente of kerkruimte ‘n onveilige ruimte vir wie ook al uit pas is. Wee die een wat rook, sê een groep Christene. Wee die een wat geskei het, sê ‘n ander groep. Wee die een wat MIV positief is…..! Hierdie houdings lei tot stigma. En stigma funksioneer lynreg teenoor eenheid. Stigma lei daartoe dat ons na mekaar kyk met ‘n “Ons – Julle” houding.

In die Skifgedeelte waarby ons stilstaan, gaan dit baie duidelik om eenheid tussen Jesus se dissipels. Hierdie eenheid is so belangrik vir Jesus dat hy dringend tot sy Vader hiervoor bid. Die eenheid is so groots en diepgaande dat Jesus dit selfs met die eenheid wat daar tussen Hom en die Vader is, vergelyk. Hierdie eenheid is so belangrik vir die geloofwaardigheid van die evangelie dat Jesus by herhaling sê dat dit nodig is dat sy volgelinge een sal wees, want dan sal die wêreld weet en dan sal die wêreld glo.

Wanneer Jesus volgens Joh 17:22 sê dat Hy sy heerlikheid aan sy volgelinge gegee het sodat hulle ook een kan wees, gaan dit hier oor die paradoksale heerlikheid. Jesus “gee” aan sy dissipels sy lydensweg! In die ander evangelies lees ons dat Jesus herhaaldelik vir sy dissipels gesê het, neem jou kruis op en volg my (vgl Mat 10:38, 16:24, Mark 8:34 en Luk 9:23). Die eenheid tussen Jesus se dissipels is dus ten diepste ‘n eenheid wat die vrug is van dissipels van Jesus wat hulle kruise dra, volgelinge van Jesus wat bereid is om die minste te wees en ander se voete te was, gelowiges wie se optrede vol van genade en waarheid is. Dis ‘n liefdesgemeenskap volgens die liefde van Jesus.

In hierdie liefdesgemeenskap is die vrae, “wie is eenders en wie is anders?”, nie belangrik nie. Hier word gefokus op die vrae, “wie het hulp nodig? Wie se laste moet gehelp dra word?”

Wanneer ons so gemeente is, word ons gemeente ‘n plek van veiligheid, van genesing vir mense wat seergekry het, mense wat skynbaar anders is, mense van wie ons dink dat hulle uit pas geraak het. Die gemeente is mense wat deur God begenadig is. Mense wat God nuwe mense maak. En daarom kan ons ook mekaar in genade aanvaar in ons verskeidenheid en mekaar help om nuut te leef.

“Is ek by God deur eenheid onder gelowiges te soek?”

 

(Hierdie blogpost is die tweede van 4 wat van die sentrale temas van die Belydenis van Belhar (1986) oordenk. Hierdie plasings is nie verklarings of uitlegging van die Belydenis van Belhar nie, bloot nadenke oor van die temas.

Agtergrond inligting en stof gebruik  vanaf http://www.workingpreacher.org,http://seisoenvanluister.co.za en http://belydenisvanbelhar.co.za )

Gee…

Johannes 17:10 Afr ’83 Almal wat aan My behoort, behoort aan U; en wie aan U behoort, behoort aan My; en Ek word deur hulle verheerlik.

In ‘n vorige post het ek die vraag gevra “Is ek by God?” Wie is hierdie God? Wie is Hy by wie ons moet bly? Deur die eeue het mense op baie maniere hierdie vraag probeer antwoord, maar die kern bly omtrent altyd dieselfde:

“Ek glo in God die Vader, die Almagtige, die Skepper van die hemel en die aarde. En in Jesus Christus, sy eniggebore Seun, ons Here; Ek glo in die Heilige Gees” (Apostoliese Geloofsbelydenis)

“Ons glo in een God, die almagtige Vader, die Skepper van hemel en aarde, van alle sigbare en onsigbare dinge; en in een Here Jesus Christus, die eniggebore Seun van God, voor al die eeue uit die Vader gebore: Ons glo in die Heilige Gees, wat Here is en lewend maak.” (Geloofsbelydenis van Nicea)

“Ons glo in die drie-enige God, Vader, Seun en Heilige Gees, wat deur sy Woord en Gees sy kerk versamel, beskerm en versorg van die begin van die wêreld af tot die einde toe.” (Belydenis van Belhar (1986))

Die Drie-Eenheid van Vader, Seun en Gees speel in elke geloofsbelydenis ‘n sentrale rol. Tereg ook. Vers 3 van Joh 17 sê: “En dit is die ewige lewe: dat hulle U ken, die enigste ware God, en Jesus Christus, wat deur U gestuur is.”

Mooi en waar woorde, woorde wat van ons kant af erken dat God groter is as wat ons ooit kan verstaan en droom Maar wat sê dit vir ons eintlik oor die karakter van God? In hierdie kort gedeelte wat ons gelees het uit ‘n gebed wat Jesus gebid het, kom daar belangrike sake na vore wat vir ons iets leer van hierdie God wat ons, volgens vers 3, kan ken.

Hierdie God, hierdie Vader, Seun en Heilige Gees, word gekenmerk deur iets baie belangrik in hierdie gebed – die gee van ‘n geskenk. Nege keer in hierdie paar verse word die woord “gee”, “didomi” gebruik. Ons is aan Jesus gegee deur God, en Hy gee aan ons God se woord, God se liefde. In die aksie van “gee”, is Vader en Seun een, en gee God eintlik Homself aan ons.

En dit is nie maar net per ongeluk dat die woorde hier so in Jesus se gebed deur Johannes opgeteken is nie, 75 keer in die evangelie van Johannes word daarop gewys dat God Homself aan ons gee

Wat sê dit vir my? Wat beteken dit vir my lewe en vir my besluite as ek weet ek is aan God gegee en Hy gee Homself aan my?

– Dit beteken onder andere dat ek sal weet ek behoort – ek is nie maar net los en vas in die lewe nie, ek is nie maar net ‘n ongeluk nie. Ek behoort aan God wat my ken en vir wie ek kan ken My geloof, my lewe begin by God wat my wil ken en Homself aan my wil bekendstel. Dit is my identiteit: Geken deur God! Aanvaar deur God!

– Dit beteken ook dat ek God se naam, volgens die tyd van Jesus se verstaan, God se karakter kan ken. Die God wie se naam ons bely in die belydenisskrifte is nie maar net ‘n veraf, onbetrokke God nie. Nee, ons kan Sy karakter ken, die karakter van die een wat alles gedoen het sodat ons Hom kan ken, wat Homself gegee het in lewe, sterfte en opstanding sodat ons Hom kan ken

– In vers 14 sê Jesus: “Ek het u woord aan hulle gegee”. ‘n Mens kan hierdie woorde nie hoor sonder om herinner te word aan die eerste vers van hierdie evangelie nie: “In die begin was die Woord daar, en die Woord was by God, en die Woord was self God”. Jesus het nie ‘n dooie letter, ‘n wet, gebring nie Deur die Woord te beliggaam het Hy ‘n verhouding, ‘n lewende Woord gebring wat bestaan uit ‘n verhouding met God.

Is ek by God? Want Hy is verseker by ons. Die drie-enige God, Vader, Seun en Heilige Gees GEE Homself aan ons sodat ons Sy karakter kan ken, GEE aan ons hierdie kennis deur die Woord wat vlees geword het, en GEE nou ook aan ons die opdrag om hierdie God verder te gaan bekend maak. :18: “Soos U My na die wêreld toe gestuur het, het Ek hulle ook na die wêreld toe gestuur”.

God gee Hom aan jou SODAT jy jouself aan HOM kan gee deur alles wat jy dink doen en sê!

(Hierdie blogpost is die eerste van 4 wat van die sentrale temas van die Belydenis van Belhar (1986) oordenk. Hierdie plasings is nie verklarings of uitlegging van die Belydenis van Belhar nie, bloot nadenke oor van die temas

Agtergrond inligting en stof gebruik vanaf http://www.workingpreacher.org, http://seisoenvanluister.co.za en http://belydenisvanbelhar.co.za )

Jesus bid vir jou!

Na aanleiding van Joh 17:6-23

Ons ken almal die “Onse Vader”, die modelgebed, of soos dit in Engels bekend staan, “The Lord’s Prayer”. Wanneer ons bid, dan probeer ons dit as ‘n model gebruik vir hoe om te bid. Hoeveel van ons besef egter dat daar nog ‘n “Lord’s Prayer” is, ‘n gebed waar Jesus nie vir ons leer hoe om te bid nie, maar om spesifiek VIR ons te bid.

:9-11b: “Ek bid vir hulle. Ek bid nie vir die wêreld nie maar vir dié wat U My gegee het, omdat hulle aan U behoort. Almal wat aan My behoort, behoort aan U; en wie aan U behoort, behoort aan My; en Ek word deur hulle verheerlik. Ek bly nie langer in die wêreld nie, maar hulle bly nog in die wêreld. Ek kom na U toe.”

Miskien gee ons nie so baie ag aan hierdie gebed nie, omdat dit nogal moeilik geskryf is. Waar die Onse Vader lekker vloei, duidelik uiteengesit is, is hierdie gebed van Jesus moeilik om te lees, met elke sinsnede wat eintlik iets sê. Gelade woorde.

Kom ons probeer egter dieper kyk, kom ons probeer sien wat
Jesus vir ons bid. Om dit te doen moet ons eers iets van die agtergrond probeer verstaan.

Hier in Johannes se verhaal is dit nou Donderdag aand, die aand voor Jesus se kruisiging. In hoofstukke 14 tot 16 leer Jesus vir oulaas vir sy dissipels wat sy taak was, wie Hy is, en wat hulle rol in die verdere vervulling van Sy taak gaan wees. Jesus het nie tyd vir bogpraatjies nie. Die tyd is kort. En nadat Hy hulle vir oulaas geleer het, bid Hy nou hier in hoofstuk 17 vir hulle.

☛ En wat bid Hy vir hulle? Dat dit maklik en voorspoedig sal gaan? Dat almal aan hulle lippe sal hang en die Goeie Nuus aangaande Jesus maklik sal aanvaar? Nee, maklik gaan dit nie wees nie! :14 “Die wêreld haat hulle.” Jesus weet dit, en daarom bid Hy ook nie dat dit maklik moet wees nie. Nee, Hy bid dat God die dissipels sal sterk maak en ondersteun sodat hulle al die teenkanting en terugslae kan deurstaan. En Hy bid spesifiek dat hulle een mag wees, want slegs so, as hulle saamstaan, kan hulle hierdie taak volvoer.

☛ Jesus bid egter nie net vir die elf dissipels van 2000 jaar gelede nie.  “Ek bid egter nie net vir hulle nie, maar ook vir dié wat deur hulle woorde tot geloof in My sal kom” (:20) -en wie is dit?  Dit is ONS! Ja, in die nag voor Hy sterf, bid Jesus vir ONS!

En wat bid Hy vir ons? Wat vra Hy by God vir ons? Hy vra dieselfde dinge as wat Hy vir die elf gevra het. Dat ons God se onderskraging en ondersteuning sal hê, dat ons een met mekaar en met God sal wees. En hoekom? Sodat dinge vir ons makliker moet wees? Sodat ons lekker kan leef en nooit probleme hê nie?  Nee! Sodat “sodat die wêreld kan glo dat U My gestuur het” (:21b).

Vir my en jou, vir ONS, bid Jesus in die nag voor Hy sterf. Hy bid dat ons een met mekaar en met God sal wees “sodat die wêreld kan weet dat U My gestuur het en hulle liefhet net soos U My liefhet.” (:23)

☛ Dit is eintlik ongelooflik om daaraan te dink dat Jesus, net voor Hy sterf, aan my en jou gedink het!  Maar dit het nie daar opgehou nie.  Hy bid NOG STEEDS vir ons! Elke keer as ons die Apostoliese Geloofsbelydenis opsê, herinner ons onsself daaraan dat Jesus aan die regterhand van God sit om vir ons in te tree – nou, vandag!

Elke dag, elke oomblik, tree Jesus vir ons in. Hy is nog steeds lief vir ons, Hy wil ons nog elke oomblik ondersteun en bystaan. Hoekom? Want Hy is werklik lief vir ons! Daarom ook dat Hy deur die Heilige Gees in ons woon en ons elke oomblik wil lei, troos, versterk en nader aan mekaar bind.

☛ Wat wil u hê moet Jesus vandag vir u voor bid? Ons weet al ons probleme, siektes, kwellinge, gaan nie sommer net so maklik in die niet verdwyn nie. Wat is die een ding wat jy vandag vir Jesus wil vra om jou mee te help, om vir jou mee by te staan?

Dalk geduld om ‘n beter ouer of vriend te wees?
Dalk moed om staande te bly te midde van ‘n moeilike tyd in jou lewe?
Dalk insig oor hoe om ‘n moeilike situasie in die huis of by die werk te hanteer?
Dalk meer liefde teenoor die wat jou liefdeloos behandel?
Dalk hoop vir daar waar jy hopeloos voel?
Dalk genesing van siekte van liggaam of gedagtes?
Dalk die genade om te kan vergewe?

Net jy weet waarvoor jy wil hê Jesus moet vir jou bid, vir jou intree by die Vader. Hy wil dit doen! Praat met Hom en vertel Hom, erken teenoor Hom dat jy Hom nodig het, Hy wil jou versterk! Dan sal jy Hom kan verheerlik in alles wat jy doen en sê.

(Met erkenning aan workingpreacher.org)

Deur watter bril kyk JY?

“Dit is nie WAT jy weet nie, maar WIE jy ken” – so sê ons mos graag as ons kyk na hoe mense opgang maak in die lewe… So is ons dalk soms so bietjie jaloers op ander wat vooruit gaan. Daar ‘n groot klomp voorveronderstellings wat ons gedrag elke dag bepaal, ‘n groot klomp stories wat inspeel op hoe ons die lewe sien. So aanvaar ons later baie dinge as vanselfsprekend, dit moet maar so wees. Byvoorbeeld dat politici so ‘n hoë posisie beklee. Dat mense in die ‘sagter wetenskappe’ soos onderwysers en maatskaplike werkers, met kleiner salarisse as sê nou maar ouditeure en aktuarisse tevrede moet wees. Dat ryk mense ook die invloedryke mense moet wees. Dat as jy ‘n groot sterk man is, jy outomaties die leier is. Dat kragdadigheid ‘n teken van ‘n goeie leier is.

‘n Groot klomp stories, voorveronderstellings, praat saam in ons lewens as ons na iemand kyk en daardie persoon beoordeel.

Hier in ons verhaal (Johannes 4:1-26) gebeur dieselfde ding. Die vrou kyk na Jesus en ‘n klomp goed, ‘n klomp verhale, ‘n klomp kultuurgoedere maak dat sy vir Hom sê: “Hoe vra jy, wat ‘n Jood is, vir my, ‘n Samaritaanse vrou, water om te drink?” Agter hierdie eenvoudige vraag sit ‘n groot klomp vooroordeel.

☛ Toe die Assiriërs Samaria verower het, die Noordelike ryk van Israel, het hulle groot getalle van die inwoners gedeporteer en hulle plek met burgers van oral oor die Assiriese ryk vervang (2 Kon 17:23). Die Assiriërs het hulle vreemde godsdiens en andersoortige kultuur saam met hulle gebring en derhalwe het ’n merkbare “verbastering” tussen die Joodse inwoners van Samaria en die Assiriërs plaasgevind. Hieruit het die Samaritane gespruit. Die suidelike stamme is later ook weggevoer in ballingskap, maar na Babilon. Ná jare in Babilon is hulle toegelaat om hulle weer in Israel te hervestig. Die teruggekeerdes van die suidelike ryk wou ’n tempel bou en die Samaritane se hulp is van die hand gewys. Vyandigheid het tussen hulle ontstaan. In 400 vC het die Samaritane vir hulle ’n tempel in Samaria gebou, wat in 128 vC deur die Jode verwoes is.

So is daar diep vyandigheid tussen Jood en Samaritaan. Hulle het glad nie langs dieselfde vuur, of is dit nou put, gesit nie.

☛ Dan weet ons nog van die vooroordele in daardie tyd oor hoe mans en vroue met mekaar moes omgaan – of liewer NIE met mekaar mag kontak gehad het nie. Soveel so dat ‘n Joodse man nie eers met sy eie vrou in die openbaar sou praat nie. Dat ‘n vrou gesien is as iemand wat nie eers voor die hof kan getuig nie…

☛ En Jesus praat met die Samaritaanse vrou, redeneer met haar, vra haar vir water. So keer Hy ‘n klomp gebruike en kultuurverwagtinge om. Een vir een word al die aspekte uit ‘n onkonvensionele hoek belig met die hoogtepunt in vers 26 wanneer Jesus sê dat Hy die Messias is.

Lydenstyd is die tyd wanneer ons herinner word dat ook óns gebruike, godsdienstigheid, oorleweringe, kultuurgoedere – alles wat op die oog af lyk betekenis aan ons lewens te gee – getoets en op hul kop gedraai (kan) word.

Hier het die plaaslike gemeente waar hierdie gedagtes as preek gedeel is, baie waardevolle insette gelewer. Op die vraag watter vooroordele, watter kultuurgoedere, ons weghou daarvan om ander as kinders van God te sien, is die volgende vooroordele uitgelig:

• Ons kan net in die kerk glo – terwyl dit so is dat die Nuwe Testament ons aanmoedig om as gelowiges saam te verkeer, het ons vandag die ongelukkigheid dat baie mense IN die kerk al baie seer gekry het. Hulle vertrou nie meer ander Christene nie, en omdat hulle nie meer eredienste bywoon nie, maak ons hulle af as “ongelowig”. So verdiep ons net die seer waarmee hulle rondloop!
• Iemand wat anders lyk of op ‘n ander manier aanbid is nie ‘n “regte” Christen nie – Eintlik maak iemand wat anders lyk of doen ons ongemaklik, en so is dit makliker om te projekteer, om die wat “anders” is te etiketteer. As die ander ‘n etiket van “liberaal” of “onvolwasse” of “oneerbiedig” om sy/haar nek dra, dan kan ons so ‘n persoon beheer. Kategoriseer. Eenkant in ‘n boksie wegpak.
• So wil ons net ons geloof op ‘n Sondag in ‘n vaste ritueel uitleef – enigiets anders is “onstigtelik”. Ons fokus so op die vorm en ritueel dat ons nie die pyn en nood van die medegelowige wat saam met my in die erediens sit, oplet nie.
• Ons aanvaar dit as normaal dat in ‘n klein plattelandse dorpie daar ten minste 7 of 8 kerke is – in een gemeenskap! – Ons is nie meer ongemaklik oor vooroordele wat ons as Christene uitmekaar hou nie. Jesus het reuse grense oorgesteek in Sy uitreik na die Samaritaanse vrou. Ons is nie eers gereed om die hand na ‘n mede-Christen uit te reik nie, of om saam met ‘n mede-Christen van ‘n ander taal, afkoms of ras God te aanbid nie. Ons is gemaklik met verdeeldheid in die Christen gemeenskap – is Jesus?
• Eredienste is net “reg” as ‘n dominee of pastoor of iets dit aanbied. ‘n “Gewone” gelowige se nadenke oor die Skrif word afgeskiet as van minder waarde. As ek hoor ‘n ouderling of iemand anders gaan die diens lei, bly ek sommer by voorbaat weg!

Wat ‘n reuse klomp insig bestaan daar tog nie in ons klein dorpie nie! As ons hierdie perspektiewe, onder andere, kan begin uitleef, sal dit net groot dinge beteken vir die geloofsgemeenskap hier.

Die brille van vooroordeel is egter dik! Ons moet die Koning wat aan die kruis is raaksien. Die een wat vir ons wys dat diensbaarheid die kenmerk van ‘n leier is, en nie mag of posisie nie. So kan ons ook ons eie kultuurbrille weggooi en ander met die oë van Jesus raaksien, as mede verteenwoordigers van God geskape.

“Like it or not!” (nav Joh 3:16)

Joh 3:16 – So ‘n lekker bekende vers. Dit is al so oorbekend dat ons soms nie die diepte van wat God gedoen het, besef nie. Joh 3:16 is een van die eerste, en baie keer die enigste, teksverse wat ons uit die kop uit ken.

Hierdie bekende vers het nogal, vir ons moderne denke, ‘n bietjie van ‘n angel ook…  Dit is GLAD NIE polities korrek nie. God vra nie ons toestemming om ons lief te hê nie. Hy praat nie eers met ons oor die konsekwensies van Sy liefde nie, nee Hy gaan bloot voort om ons lief te hê, en dan bewys Hy dit ook nog deur Sy Seun te stuur om vir ons te sterf…

Behalwe dat dit glad nie polities korrekte optrede is nie, is daar ‘n tweede angel in die stert van die vers. Die woord wat hier in Afrikaans as wêreld vertaal word, is die Griekse woord “kosmos”. Dié woord word in Johannes se evangelie gebruik om die wêreld wat sonder God is, die wêreld wat Sy liefde weerstaan, aan te dui (16:33, 17:9-19). So eintlik kon ons hierdie vers só vertaal het: “God het die wêreld wat Hom haat so lief gehad dat hy sy enigste seun gegee het…”

Hierdie liefde van God herinner my aan hoekom ons kinders doop. Vir sommige mense is dit ‘n probleem. Hulle wil hê die kinders moet eers self kan kies en kan verstaan waaroor die doop gaan. Die doop van kindertjies wat nie verstaan waaroor dit gaan nie, is egter juis ‘n pragtige illustrasie van God se liefde soos hier in Joh 3:16 uitgebeeld. In ‘n sin word ons by die doop oorspoel met God se onvoorwaardelike liefde. Liefde wat nie éérs vra of ons dit WIL hê nie, nee Hy gee dit bloot, oorvloedig. – “like it or not!”

Dit laat my dink aan ‘n verhaaltjie wat ek gehoor het van ‘n pa wat sy seuntjie in die bed gesit het. Die outjie wou glad nie gaan slaap nie, en het gestry en baklei teen die bed toe ganery. Gefrustreerd deurdat sy pa nie toegee nie, sê die outjie: “Ek haat jou!” Die pa antwoord toe maar heel rustig: “Ek is lief vir jou” Die seuntjie sê toe: “Moenie so sê nie!” Die pa antwoord: “Ek is jammer jy voel so, maar ek is lief vir jou.” Die seuntjie het aanhou protesteer, totdat sy pa sê: “Of jy nou daarvan hou of nie, ek is lief vir jou!”

Selfs ‘n klein seuntjie het besef dat hy magteloos is teen onvoorwaardelike liefde. Sy pa het nie gesê: “As jy soet bed toe gaan sal ek lief wees vir jou nie.” Dan sou die seuntjie kon onderhandel – nee die liefde is onvoorwaardelik. Wanneer ons met sulke onvoorwaardelike liefde gekonfronteer word, kan ons dit net aanvaar of wegvlug daarvan.

Die selfde is waar van ons. As God Sy liefde vir ons voorwaardelik gemaak het – Ek sal jou net liefhê as jy gedoop is / as jy dankoffers gee / as jy kerk toe kom… Dan kon ons met God onderhandel oor die voorwaardes waarop ons Sy liefde aanvaar, of ons kon dit bloot verwerp. Nou kom God en Hy het net onvoorwaardelik lief, al probeer ons some daardie liefde terug gooi in God se gesig, het Hy ons nog steeds lief. En bewys Hy dit deur aan die kruis vir ons te sterf!

In Jesus het God ‘n besluit VIR ons geneem. Hy sal vir ons lief bly, maak nie saak hoe ons daaroor voel nie. Dit is die een ding wat ons nie kan verander nie – God het vir ons lief, en nie net vir ons  – kerkmense – nie, Hy het almal in die wêreld, ook die wat Hom haat, lief. Lief met ‘n liefde oneindig groter as wat ons ons kan indink.

Dit is goeie nuus, lekker nuus!  Maar ook moeilike nuus. Dit hang nie van my geloof, my goedheid, my kerkmens wees af nie, God het ons bloot lief. Dit beteken ons is nie meer in beheer nie, ons kan nie met God onderhandel oor wat ons van hou, en wat nie. Ons het niks te doene met die feit dat Hy ons liefhet nie. Ons kan Hom nie dwing om ons meer óf minder lief te hê nie. En dit is JUIS vir ons moeilik, want ons hou daarvan om in beheer te wees.

Maar juis omdat ons nie in beheer is van hierdie verhouding nie, is dit die een verhouding wat ons nie kan opmors nie. Ons kan foute maak in ons verhoudings met ons huweliksmaats, met ons kinders, met ander mense, ons kan dit totaal opmors! Ons verhouding met God kan ons nie opmors nie, want dit hang nie van my af nie, dit is Sy verantwoordelikheid wat Hyself op Hom geneem het – dit is buite my beheer!

Beteken dit ek het niks om by te dra tot hierdie belangrike verhouding nie? Ek kan dit maar ignoreer en doen wat ek wil? Nee asseblief nie! Juis omdat ons so volkome, so volmaak lief gehê word, kan en moet ons in liefde reageer, moet ons God eer, moet ons Sy liefde uitleef teenoor ‘n kosmos, ‘n wêreld wat Hom haat en nie ken nie. Ons is Sy gesig, Sy verteenwoordigers, Sy manier wat Hy gekies het om Sy liefde sigbaar te maak in hierdie wêreld!

Moenie vergeet nie, God het jou lief, “like it or not!”

Onthou dit as:
∙     jy ‘n slegte dag by die werk gehad het
∙    jy nie gesond raak nie
∙    jy nie ‘n seer verhouding kan regmaak nie
∙    jy hartseer is
∙    jy frustreerd is

God het jou lief, “like it or not!”

(Met erkenning aan workingpreacher.org)